mar
02,
2015
Zbrojniki, potocznie nazywane "glonojadami ", są jednymi z najchętniej kupowanych ryb w sklepach zoologicznych. Prawie każdy posiadacz akwarium ...
Koprofagia u psów
Termin koprofagia pochodzi z języka greckiego, w którym kopros znaczy gnój, natomiast phagein jeść. Jest to zjawisko, o którym właściciele psów niechętnie wspominają, temat dość wstydliwy, często budzący wręcz obrzydzenie ale jak się okazuje bardzo powszechny. Psy dotknięte tym zaburzeniem zachowują się jakby były uzależnione od zjadania odchodów, fascynuje je nie tylko swój własny kał, ale także należący do innych zwierząt czy ludzi. Zachowanie to nie jest niczym niezwykłym wśród wielu gatunków zwierząt, szczególnie królików. Nie powinno dziwić również właścicieli psów. Dlaczego? Psy odziedziczyły po swoich dzikich przodkach szereg cech oraz instynktów, które do dziś mają olbrzymi wpływ na ich zachowania. Wśród nich jest również koprofagia. Nie powinna niepokoić właścicieli suk karmiących młode oraz tych posiadających szczenięta w wieku do 6 miesięcy. Psia mama od chwili porodu wykazuje niezwykłą troskę o czystość gniazda oraz bezpieczeństwo swoich dzieci a zjadanie ich odchodów jest dla niej zupełnie naturalne. Wrodzony instynkt podpowiada jej, że dzięki temu nie tylko zapewni szczeniętom higieniczne warunki do życia i zdrowego rozwoju, ale także utrudni potencjalnym drapieżnikom odnalezienie gniazda. Jak nietrudno się domyślić młode psiaki dość szybko zaczynają naśladować mamę i idąc za jej przykładem nierzadko zjadają odchody własne i rodzeństwa. Ich wrodzona ciekawość oraz chęć odkrywania i próbowania wszystkiego co nowe, pcha je także ku innym „śmierdzącym smakołykom” napotkanym podczas spacerów. U większości szczeniąt skłonność ta zmniejsza się z wiekiem zanikając całkowicie najczęściej około 6 miesiąca życia. Nie oznacza to jednak, że każdy szczeniak będzie zjadał odchody czy też, że każdy z własnej woli w porę się tego oduczy. Powinniśmy od samego początku uczyć psiaka, że takie zachowanie nie jest przez nas tolerowane aby w przyszłości zapobiec przerodzeniu się dziecięcej ciekawości w poważny problem behawioralny. Naturalny instynkt skłania również dorosłe psy do próbowania niekoniecznie zjadliwych z naszej perspektywy „przysmaków”. Wynika to z tego, iż niegdyś w trudnych okresach bezowocnych polowań przetrwanie zapewniała dzikim psom padlina oraz odchody innych zwierząt. Szybko nauczyły się też, że w pobliżu siedzib ludzkich mają zapewniony stały dostęp do odpadków oraz fekaliów, których zjedzenie decydowało niejednokrotnie o życiu lub śmierci. Ktoś powie: ale przecież dobrze karmię swojego psa, po co mu takie dodatki w diecie? Niestety nawet najbardziej zadbane zwierzęta sięgają czasami po tego typu smakołyki. Takie zachowania poza wspomnianymi naturalnymi instynktami wywoływane są zwykle przez: - niedobory we florze jelitowej bądź wyjałowienie organizmu po antybiotykoterapii - monotonną dietę, mimo że dobrze zbilansowaną - nudę, zbyt małe zainteresowanie ze strony właściciela - strach przed karą za np załatwianie potrzeb fizjologicznych w domu- pies jest przekonany, że jeżeli zje swoje odchody właściciel go nie ukarze - niedobory witamin z grupy B, żelaza oraz białka - dysbakteriozę przewodu pokarmowego - posiłki o małym udziale podrobów bądź całkowicie ich pozbawione - niewielka ilość naturalnego włókna roślinnego w diecie Czym może skutkować zjadanie odchodów oraz padliny? Samo ich spożycie rzadko wywołuje jakiekolwiek reakcje a jeśli nawet, kończy się co najwyżej zwymiotowaniem połkniętej treści bądź lekką biegunką. Niebezpieczeństwo stwarzają natomiast bytujące w nieczystościach patogeny oraz pasożyty wewnętrzne. Niestety nie wszystkie czworonogi są regularnie szczepione, odrobaczane czy leczone, więc jeśli nasz pies napotka na odchody takiego osobnika może się czymś nieprzyjemnym zarazić. Pamiętajmy też, że większość zwierzęcych pasożytów wewnętrznych przenosi się również na ludzi, szczególnie dzieci, które często spontanicznie przytulają i całują ukochanego psiaka. Przyznajmy, że już sam widok naszej pociechy obejmującej zwierzę, które chwilę wcześniej zakończyło konsumpcję czyjegoś kału przyprawia o dreszcze. My sami też możemy odczuwać dyskomfort na myśl choćby o pogłaskaniu naszego pupila, nie wspominając już o polizaniu przez niego naszej dłoni czy co gorsza twarzy. Jak zatem poradzić sobie ze smakoszem odchodów? Kluczem do sukcesu w walce z koprofagią jest znalezienie czynnika decydującego o jej pojawieniu się. Przyczyn jak widać może być wiele a poszukiwania tej właściwej należy rozpocząć od wizyty u weterynarza. Powinien on na wstępie przebadać psa pod kątem chorób układu trawiennego, niedoborów enzymów trawiennych, niewydolności trzustki oraz robaczyc. Po ich wykluczeniu należy pomyśleć o urozmaiceniu diety, skupieniu większej uwagi na swoim podopiecznym podczas spacerów i zapewnieniu mu większej ilości rozrywek. Pies znudzony bądź notorycznie pozostawiany sam sobie będzie szukał sposobu na zwrócenie na siebie uwagi. Jeśli taka sytuacja będzie powtarzała się zbyt często, zjadanie odchodów bardzo szybko wejdzie zwierzakowi w krew stając się niezwykle trudnym do oduczenia problemem behawioralnym. Starajmy się natychmiast reagować gdy widzimy naszego psiaka zainteresowanego nieczystościami wydając odpowiednie komendy typu „zostaw” albo „fee”. Jeśli mamy szczeniaka i bywamy świadkami przejawów koprofagii w domu, zawołajmy go do siebie nagradzając smakołykiem za posłuszeństwo. Warunkowanie pozytywne w przeciwieństwie do krzyków i kar da trwałe i zadowalające efekty. Na spacerze natomiast zacznijmy od wybierania bezpieczniejszych, czystych ścieżek, trzymania psa na krótkiej smyczy oraz zakładania kagańca. Gdy tylko nieczystości zostaną wywęszone należy szybko odciągnąć zwierzę z ich okolicy, wydając odpowiednią komendę oraz nagrodzić go za posłuszeństwo. Unikajmy puszczania psa wolno w początkowej fazie szkoleń gdyż nieutrwalone jeszcze komendy mogą nie przynieść skutku i staniemy się mimowolnymi świadkami niezbyt przyjemnej dla naszych oczu konsumpcji. Sprytniejsze osobniki potrafią wyjeść „smakołyk” bokiem pyska albo nabić go na kaganiec i wylizać spomiędzy prętów. Innym najczęściej występującym czynnikiem powodującym koprofagię są niedobory w diecie skutkujące zubożeniem pozytywnej bakteryjnej flory jelitowej. Psy instynktownie poszukują pożywienia uzupełniającego te braki. Aby temu zapobiec należy zadbać o urozmaicanie posiłków naszych czworonogów oraz zakup dobrych jakościowo karm. Warto też wzbogacić dietę o podroby i naturalne suszone przysmaki takie jak żołądki, jelita, uszy, penisy, płucka, wątrobę itp. Szczególnie skuteczne w walce z koprofagią okazują się być żwacze wołowe czyli suszone kawałki bydlęcych żołądków. Stanowią one cenne źródło substancji wspomagających odtworzenie dobroczynnej flory jelitowej. Obfitują również w naturalne włókna roślinne regulujące transport treści pokarmowej w jelitach, zapobiegające zaparciom oraz biegunkom. Zaspokajają również apetyt psów na śmierdzące przekąski zatem warto mieć je przy sobie na spacerach. Pozwalają skutecznie odwrócić uwagę zwierzęcia od nieczystości i stanowią smakowitą nagrodę za posłuszeństwo. Są też świetnym sposobem na nudę pod nieobecność właściciela. Napełnienie nimi zabawki typu Kong zapewnia pieskom ciekawe zajęcie nierzadko na długie godziny, jednocześnie zaspokajając naturalną potrzebę gryzienia oraz przyczyniając się do utrzymania zdrowej jamy ustnej. Żwacze wołowe mają niestety jedną wadę – zapach. Osobom o wrażliwych nosach polecam przechowywanie żwaczy w słoiku i podawanie ich psom na spacerach, na balkonie czy we własnym ogrodzie. Innym rozwiązaniem problemu jest zakup preparatu Rumen Tabs. Są to tabletki, które poza żołądkami bydlęcymi zawierają w swoim składzie tonizujące przewód pokarmowy i bogate w witaminy z grupy B drożdże piwne oraz witaminę C o działaniu przeciwutleniającym i odtruwającym. Kolejnym obok problemów behawioralnych oraz żywieniowych, najczęstszym powodem koprofagii jest wyjałowienie organizmu po antybiotykoterapii. Lekarz weterynarii powinien zadbać o odpowiednią suplementację podając mu prebiotyki, szczególnie w przypadku długotrwałego leczenia. Unikajmy podawania preparatów tego typu przeznaczonych dla ludzi gdyż znajdują się w nich zupełnie inne niż w organizmie psa szczepy bakterii. Jeżeli weterynarz nie zaproponuje nam takiego środka, bądźmy przezorni i upomnijmy się o niego sami. Koprofagia to nie choroba. Nie ma na nią cudownego leku. O ile wykluczyliśmy już wszelkie choroby mogące ją powodować musimy pogodzić się z faktem, że najprawdopodobniej to my gdzieś popełniamy błąd. Zła dieta, ignorowanie potrzeb psa, puszczanie go na samopas w czasie spacerów przyczyniają się do pogłębiania problemu. Zwierzę otoczone opieką, dobrze karmione, świadome miłości ze strony właściciela szybko zrozumie, że smakołyk w jego dłoni jest o niebo lepszy niż upolowana w krzakach kupka. Bibliografia:
- http://cztery-lapy.pl/index.php/component/content/article/65-inne-artykuy/2214-koprofagia-u-psow.html
- http://www.dogside.pl/test-zwacze-wolowe/
- http://www.piesporadnik.pl/title,Zjadanie_odchodow_-_koprofagia,pid,689.html
- http://dogfriendtilltheend.blogspot.com/2015/03/koprofagia-czyli-kupa-problemow.html
- http://www.cztery-lapy.pl/index.php/spis-artykulow/820.html
- http://www.napsimtropie.pl/2013/07/koprofagia-czyli-zjadanie-odchodow.html